Do granic bezkompromisowy spektakl jest krzykiem o prawo do eutanazji, bluzgiem przeciw zakłamanemu polskiemu społeczeństwu i nie kryjącej się z najlepszym samopoczuciem kościelnej hierarchii. Brał udział w niemal wszystkich najważniejszych polskich festiwalach teatralnych, gdzie za każdym razem jest odbierany jako coś więcej niż normalne przedstawienie. Stąd niekończące się długo po zakończeniu rozmowy z artystów z widzami, prawdziwe ich spotkanie. Do tego wiele nagród, z Grand Prix ubiegłorocznej Boskiej Komedii na czele.
Ultima Thule to koniec znanego świata. Najnowszy film Klaudiusza Chrostowskiego to wyjątkowa opowieść o odkrywaniu siebie, naturze i nieoczywistej przyjaźni.
Trzydziestoletni Bartek wyrusza w samotną podróż na najbardziej odosobnioną brytyjską wyspę, aby odnaleźć siebie. Ma ze sobą tylko plecak, wspomnienia i pytanie „co dalej?”. Dzika natura, praca i nowe relacje codziennie wystawiają go na próbę, ale dają także szansę na spojrzenie w głąb siebie i odpowiedzenia sobie na najważniejsze pytania.
„Wciąga widzów i krzyczy: »Patrzcie, co się dzieje!«” — Peter Marks, „The Washington Post”.
„Istny przysmak w stylu Felliniego” — Wiktor Inisan, „IO Gazette”.
„Słodko-gorzka wizja odzwierciedlająca realną praktykę” — Fabienne Arvers i Patrick Sourd, „Les Inrockuptibles”.
Monodram, który porusza. Poezja, która elektryzuje. Kobieta, która zachwyca. Historia, która przeraża.
„Mówię wam, panie Słowacki, panie Norwid, panie Wyspiański i pan, panie kochany Tuwim. Nikt nie ma monopolu na poezję. Możecie być sobie wieszczami i wieszczyć, ale to nie znaczy, że ja będę milczeć. Ja. Będę się drzeć!”.
[fragment scenariusza]
Robert Mamok zalicza spektakularną wpadkę. Nie wiedząc w pierwszej chwili, co robić, chowa się w mieszkaniu nieżyjącego już, ukochanego dziadka. Będzie próbował ocalić skórę i nas…
„Byk” to drugi po „Pokorze” tekst dramatyczny Szczepana Twardocha, autora bestsellerowych powieści m.in „Króla”, „Morfiny” i „Dracha”.
Powieść Późne życie (Wydawnictwo Drzazgi, 2023) Ingi Iwasiów diagnozuje nasze lęki i zaskakuje, podsuwając co chwilę inny punkt widzenia. Podczas spotkania przyjrzymy się opisywanym przez autorkę małym i wielkim apokalipsom, lokalnym i globalnym końcom – życia, przyrody, rzeczywistości w znanej dotąd postaci. Końcom powtarzalnym, jak jesienna zagłada tysięcy wyrzucanych na brzeg meduz i zawsze niewczesnym, jak śmierć kogoś bliskiego. Wreszcie – strategiom przetrwania w obliczu kryzysu i permanentnego stanu wyjątkowego.
„Kryzysy coraz liczniej dotykają naszego życia – prywatnego, społecznego i globalnego – eksperci zaś mówią, że doszliśmy do momentu nieusuwalnego wielokryzysu” – czytamy w książce „Tańcząc. Rozmowy o kryzysie i przemianie”, której autorami są Agnieszka Jucewicz i prof. Bartłomiej Dobroczyński (Wydawnictwo Agora, 2024).
„Tańcząc…” stało się dla nas okazją do spotkania i rozmowy z prof. Bartłomiejem Dobroczyńskim na temat kryzysu i przemiany, ale również nadziei, która jest dzisiaj niezwykle potrzebna. Gdzie i w jaki sposób możemy ją odnaleźć? Czy jest na to jakaś szczególna recepta? Jaką rolę w tych poszukiwaniach odgrywa sztuka? I jak szybko trzeba biec, żeby spotkać się z kryzysem?
Tomáš Moravec wkracza w różne miejsca Krakowa – place budowy, nieużytki, przestrzeń utraconą, tereny o ambiwalentnym statusie, aby odkrywać ich potencjał w kategorii wyobrażeniowych pejzaży miejskich. Artysta umieścił nad każdą z lokalizacji wirtualne teksty, które – za pośrednictwem urządzeń cyfrowych – można zobaczyć jako heterotopiczną mapę. Zapraszamy do indywidualnych spacerów po dzielnicy i hybrydowego spotkania z transformującym krajobrazem. Rozmieszczone na terenie dzielnicy przez artystę prace dostępne są w rozszerzonej rzeczywistości.
Wyobraźmy sobie Nową Hutę za 100 lat. Kolejne wojny i katastrofy, wybuchy wulkanów, ruchy powierzchni ziemi i niespotykane wcześniej zjawiska pogodowe przykrywają miasto wielometrową warstwą mieszanki błota i radioaktywnej sadzy. Powierzchnia przestaje nadawać się do życia. Najwyższe punkty obecnego świata – fabryczne kominy górujące kiedyś nad głowami – funkcjonują jako pasaże łączące martwe zewnętrze z kryjącym się pod powierzchnią rachitycznym życiem.